4 weken van huis

Vandaag ben ik precies 4 weken geleden vertrokken richting het prachtige Zuid-Afrika. Ik moet eerlijk zeggen dat de weken nu echt voorbij vliegen. Komend weekend is het alweer Maart!
Ik heb even op mijn kalender gekeken, en over 6 weken komen mijn lieve ouders een weekje hier naartoe, en als zij weer naar huis gaan hoef ik ook nog maar 6 weken stage te lopen. Zoals ik al zei, de weken vliegen voorbij.

Deze week zijn we bezig om te kijken of we een auto kunnen huren. Dit maakt het voor ons zo veel makkelijker om in het weekend even wat tripjes te maken in plaats van het hele weekend hier op Sizanani te zitten. Niet dat het hier niet leuk is, maar het begint wel wat saai te worden als je ieder weekend eigenlijk niks doet. We willen natuurlijk ook wel wat van het land kunnen zien!
Van Marthe heb ik al veel tips gekregen wat leuke/mooie plaatsen zijn om te bezoeken. De zogeheten ‘Kodak momentjes’. Gelukkig heb ik mijn camera bij me dus kan ik mooie plaatjes schieten.

Ik zal even een kort overzichtje geven hoe mijn dag er hier ongeveer uit ziet. Dan geeft dat wat duidelijker weer wat ik nou precies doe op een dag.
In totaal heb ik 8 kinderen die ik zelf behandel. Uiteraard wonen er hier veel meer, maar heel veel meer kinderen kan ik niet kwijt in mijn schema. We werken hier iedere dag van 8.30 uur tot 16.00 uur met een uur pauze tussen 13.00 en 14.00. Best een prima dag dus. Aangezien ik ook iedere dag bezig ben kom ik aan genoeg stage-uren (534,5 welgeteld).
In verband met privacy van de kinderen noem ik uiteraard geen namen in mijn verslag.

’s Ochtends begin ik altijd met een jongen die in een elektrische rolstoel zit en waarbij ik moet werken aan de kracht in zijn benen, zijn buikspieren en eventueel het verliezen van wat gewicht. Iedere ochtend oefen ik met hem een half uur. Deze jongen kan niet staan op zijn benen, maar kan wel bepaalde dingen doen op zijn knieën. Ook zijn we de uitdaging aan gegaan dat hij binnen een aantal seconden in zijn rolstoel moet kunnen klimmen, en ook binnen een aantal seconden uit zijn rolstoel kan klimmen. Uiteindelijk is het doel bij hem dat hij meer kracht heeft in zijn lichaam zodat hij zichzelf sneller in en uit de auto kan krijgen op het moment dat we met een aantal jongens ergens naartoe gaan.

Eigenlijk heb ik na deze jongen even geen kinderen om te behandelen. Dit komt omdat om 9 uur andere therapieën beginnen die duren tot ongeveer 10.15 uur. Af en toe kijk ik even mee bij deze therapieën zodat ik ook weet wat hier gedaan wordt. Deze therapieën worden gegeven door de child care workers van Sizanani. Op deze manier zijn ze zelf ook meer bewust bezig met de kinderen.

Rond half 11 behandel ik, samen met het Hongaarse meisje die hier vrijwilligerswerk doet, 2 kinderen. Een jongetje waarbij het doel is dat hij wat meer beweegt en vooral het kruipen weer oppakt, en een meisje waarbij het doel was dat ze zelfstandig kon staan met behulp van een rek.
Met het jongetje doen we eigenlijk niet heel veel qua echt therapie geven, op het moment dat je hem uit zijn rolstoel haalt en op de grond neerzet gaat hij zelf wel een beetje spelen en dit soort beweging is al goed voor hem. Dat komt omdat hij in de unit eigenlijk alleen maar in zijn rolstoel zit. Eigenlijk zouden ze hem overdag ook vaker uit zijn rolstoel moeten halen zodat hij even kan bewegen.
Met het meisje hebben we al een aantal dagen geprobeerd om haar te laten staan. Dit mocht niet baten. Ze is cognitief niet zo goed dat ze begrijpt wat je zegt, laat staan onthouden wat ze moet doen tijdens de therapie. Dit hebben we besproken met Marthe en waarschijnlijk zullen we het staan niet meer bereiken met haar. Aangezien Timeá, het Hongaarse meisje, een achtergrond heeft met de opleiding speciaal onderwijs, kunnen we wellicht hier wat mee. Ook zullen we haar voornamelijk laten liggen op de grond en dan proberen dat ze wat bewegingen kan maken met haar armen en/of benen.

Rond 12 uur zie ik een jongen die al wat ouder is. Hij zit in een rolstoel en is cognitief beter dan heel veel andere kinderen hier. Je kunt een normaal gesprek met hem voeren. Hij is vrijwillig komen vragen of ik hem wilde helpen met trainen. Het doel bij hem is voornamelijk dat hij meer kracht wil krijgen in zijn armen en in zijn buikspieren. Hij vind het namelijk moeilijk om overeind te komen op het moment dat hij in bed ligt. Dit is dus een doel waar we aan werken, en ik zie nu wel al vooruitgang bij hem. Het enige bij deze jongen is dat hij nogal vaak last heeft van stemmingswisselingen. Gisteren is hij bijvoorbeeld niet komen opdagen op de tijd dat we altijd afspreken. Ik ben dus heel benieuwd of hij er vandaag wel zal zijn.

Na deze jongen hebben we dus altijd even een uurtje pauze. Dit is vaak wel gezellig, omdat we dan even met z’n allen in ons huis zitten en even kunnen ontspannen. Vaak vliegt dat uurtje wel echt snel voorbij en voor je het weet is het alweer 14.00 uur en moeten we weer aan de slag.

Het middagprogramma verschilt soms per dag. 3x in de week (ma, woe, vrij) heb ik een jongen om 14.00 uur die voornamelijk wil werken aan het krijgen van meer kracht in zijn armen, het verliezen van wat gewicht en hij wil oefenen met het racen in zijn rolstoel. De krachtoefeningen doen we 2x in de week en de andere dag zijn we bezig met racen. Ook hierdoor bouwt hij zijn uithoudingsvermogen op en uiteraard ook de kracht in zijn armen. Het racen vind hij ook erg leuk om te doen. Ook hier hebben we een doel opgesteld dat hij 50 meter kan racen binnen 20 seconden.

Dan heb ik ’s middags ook een andere jongen die ik iedere dag zie. Deze jongen is altijd erg vrolijk en vind het super leuk om te oefenen. Op het moment dat ik hem kom halen roept hij al: “EXCERCISE!!!”.
Bij deze jongen gaat het er voornamelijk om dat zijn rugspieren getraind worden. Hij zit in een rolstoel die wat naar achteren gekanteld staat. Hierdoor worden kinderen een beetje lui. Aan mij de taak om met hem te oefenen dat hij zelfstandig rechtop kan zitten voor een paar seconden en dit iedere week wat op te bouwen.
We zitten dan op een soort rol, hij voor mij en ik zit achter hem om hem vast te houden. Vervolgens pakt hij mijn duimen en trekt hij zichzelf rechtop (in het begin moest ik hem zelf rechtop zetten, maar nu kan hij dit dus al zelf). Vervolgens tel ik het aantal seconden dat hij blijft zitten en proberen we dit steeds langer vol te houden. Hij begon met 5 seconden en nu kan hij dit al 10 seconden vasthouden! Erg leuk om die vooruitgang te zien. Ook werk ik met hem met een “reward book”. Na iedere behandeling krijgt hij een sticker op het moment dat ik vind dat hij goed geoefend heeft. Dit maakt hem erg enthousiast en heeft hij voor zichzelf ook een soort doel, het krijgen van een sticker.

Een andere jongen die ik ’s middags zie is een jongen die in een elektrische rolstoel zit en hij bestuurd deze met zijn voet. Dit komt omdat hij weinig controle heeft over zijn armen. Met hem oefen ik terwijl hij op de grond ligt. Deze jongen heeft nogal de neiging om naar één kant te hangen, zowel zittend in zijn rolstoel als liggend op de grond. Aan mij de taak om hem te leren dat hij recht kan gaan liggen, en ook meer rechtop kan zitten in zijn rolstoel. Deze jongen kan niet goed praten, dus soms is communiceren met hem wel lastig. Wel merk ik aan hem dat hij de therapie super leuk vindt. Vaak gaat het ook om de aandacht die ze dan even krijgen.

Als laatste heb ik een jongen onder behandeling die niet goed kan praten, hij zit in een normale rolstoel en kan zichzelf hierin voortbewegen. Bij hem gaat het er ook om dat we hem leren dat hij rechtop in zijn rolstoel kan zitten. Ook kan hij zijn rechterhand nauwelijks tot niet gebruiken. Die hand is zo vergroeid dat hij lastig dingen ermee kan oppakken. Wat ik de afgelopen dagen heb gedaan is zijn hand wat proberen te ontspannen door het te masseren en door zijn vingers wat te bewegen. Vervolgens heb ik een bal uit de ballenbak gepakt en geprobeerd of deze in zijn hand paste. Op het moment dat hij dit gevoel had, wist hij wat ik ermee bedoelde. Vanaf het moment dat hij zag en voelde dat hij de bal kon pakken met zijn “slechte” hand, gingen we kijken of hij de bal van de grond kon oppakken en aan mij kon geven. Dit lukte aardig goed en hij deed zowaar alles met zijn rechterhand. Een ander doel bij hem is dus dat hij deze hand meer kan gebruiken in zijn dagelijks leven.

Nou, nu hebben jullie een beetje een beeld van wat voor kinderen ik hier behandel en wat ik met ze doe. Uiteraard is de behandelmethode hier wel anders dan in Nederland, aangezien de meeste kinderen hier niet eens zelfstandig kunnen staan. Daarom moet je hier wat meer creatief zijn met het bedenken van oefeningen zodat ze toch werken aan het doel wat voor hun bestemd is.

Nou aangezien het bijna half 11 is, moet ik er weer vandoor. Weer kinderen gaan behandelen.
Ik hoop dat jullie dit verhaal leuk vonden, en alvast sorry voor dat het zo’n lang verhaal is.

Liefs,
Marlies